Największe firmy z branży silników odrzutowych utrzymują podobne standardy dotyczące produkcji komponentów. Spełnienie wyśrubowanych wymagań doprowadza do stworzenia bardzo hermetycznego środowiska dostawców produktów lotniczych. Stąd od wielu lat głównymi graczami na rynku są GE, Rolls-Royce, Pratt&Whitney, SNECMA, MTU Aero Engines, Industria de Turbo Propulsores, JAEC, Fiat Avio.


Dodatkowo złożoność produktu wymusza na klientach korzystanie z szeregu dostawców oraz outsourcingu procesów. Firmy znajdujące się na samym szczycie łańcucha często zajmują się jedynie montażem poszczególnym zespołów silnika (turbin, systemów zewnętrznych – elektrycznych, paliwowych itp.). Produkcja tych zespołów przekazywana jest na dostawców. Zespoły silników odrzutowych są również wykonane z wielu części. Pojawia się kolejny szczebel drabiny łańcucha dostaw, którym są wykonawcy/producenci części . Na ostatnim szczeblu tej drabiny znajdują się dostawcy materiału rodzimego, fabrykatów i półfabrykatów.
Poniższa ilustracja obrazuje zależności i układ łańcucha dostaw.


Dodatkowym aspektem wprowadzającym rozwinięty łańcuch dostaw jest know-how .
Branża lotnicza rozwija się w bardzo szybkim tempie. Producenci wykorzystują to coraz nowsze metody produkcji lub materiały konkurując tym samym między sobą na rynku dostawców. Na rynku istnieję monopoliści, którzy posiadają odpowiedzialność konstrukcyjną i produkcyjną oraz patent na urządzenia, bez których wyprodukowanie silnika odrzutowego nie jest możliwe. 
W związku z powyższym dostawcy części do jednego silnika ulokowani są dosłownie na całym świecie, od Tajwanu po Meksyk. Wszystkie te zależności wprowadzają bardzo specyficzny sposób zarządzania i wyboru dostawców.